Het was een koude, mistige winterochtend in december 1860 toen de jonge meester-slotenmaker Christian Moritz Westphal van Wandsbek naar Reinbek vertrok om het Holsteins-Deense bestuur op de hoogte te brengen van de opening van zijn slotenmakerij. In die tijd was Wandsbek nog een kleine stad in het hertogdom Holstein, met Hamburg op amper een uur reizen. Politiek gezien was het echter een andere wereld. Wie zich in Wandsbek vestigde, had geen vergunning van de senaat van Hamburg nodig, maar de goedkeuring van het verantwoordelijke districtsbestuur onder het kantoor van de magistraat in Reinbek.
Het was een drukke tijd. Tussen de overblijfselen van het oude gildewezen en de opkomende industriële samenleving zochten ambachtslieden en kleine ondernemers hun plek in Wandsbek. De stad had haar dorpsstatus allang opgegeven en was een fabrieksstad geworden met uitgebreide handelsrechten. Halverwege de jaren 1850 telde Wandsbek al ruim 5.000 inwoners. Hier waren molens, brouwerijen, textiel- en andere bedrijven gevestigd. Veel werkplaatsen en winkels waren gevestigd op de begane grond, terwijl de familie erboven woonde in vaak krappe, eenvoudige appartementen.
Het werk was lang en zwaar, meestal langer dan tien uur per dag, zonder sociale zekerheid. Tegelijkertijd openden betere wegen, stoomschepen en de naderende spoorweg nieuwe afzetmogelijkheden in de snelgroeiende handelsstad Hamburg, waarvan de haven zich ontwikkelde van een regionaal overslagpunt tot het middelpunt van de eerste globalisering.
Politiek gezien lagen de grote omwentelingen van de revolutie en de opstand in Sleeswijk-Holstein minder dan tien jaar achter ons en viel het land nog steeds onder Deense soevereiniteit. Maar het dagelijks leven werd nu gedomineerd door een fase van relatieve rust, waarin nationale spanningen op de achtergrond smeulden terwijl mensen probeerden in hun levensonderhoud te voorzien. De onzekere situatie met lage lonen, onzekere werkgelegenheid en groeiende tegenstellingen tussen de haves en de have-nots was echter voelbaar. In deze overgangsperiode vermengden opsluiting en schaarste zich met de stille geest van optimisme van een generatie die aanvoelde dat nieuwe machines, nieuwe transportroutes en nieuwe markten ook kansen boden voor een jonge meester-slotenmaker net buiten Hamburg, als hij bereid was het risico te nemen om zijn eigen bedrijf te runnen.
En zo vestigde slotenmaker Westphal zich in Wandsbek in de buurt van het marktplein, in de toenmalige Lübecker Straße 62, op de hoek van de Kampstraße (de huidige Wandsbeker Marktstraße). Hij maakte naam en specialiseerde zich vanaf 1873 in weegschalen en nam zijn twee neven in de leer. Westphal ontwikkelde een geleidingsmechanisme om de weegnauwkeurigheid van bovenpanweegschalen te verbeteren door de panhouders symmetrisch te bewegen. En op 2 juli 1877 registreerde hij dit als patent onder nummer 955 bij het het Imperial Patent Office dat de dag ervoor was opgericht. De dag ervoor opgericht.
Christian Moritz Westphal legde de basis voor een succesverhaal in de productie van Hanze-schalen. Toen hij in 1878 kinderloos stierf, namen zijn twee neven Albert en Ludwig Essmann zijn werkplaats over. Ze waren toen nog geen 18 jaar oud. In de decennia die volgden, bouwden ze het kleine, goedlopende weegschalenbedrijf uit tot een van de belangrijkste weegschalenbedrijven met handelspartners over de hele wereld door de Ottensen weegschalenfabriek te bouwen en minstens 60 patenten te registreren.
Zijn nalatenschap bleef vijf generaties lang in de familie Essmann. In 2021 nam een nieuw managementteam het over, dat consequent is blijven nadenken over de constructie van weegschalen en zich inzet voor dezelfde
